Στον καθένα μας συνέβησαν πολλά, με ή χωρίς περισσότερη δουλειά, στρές, κίνδυνο ή ασφάλεια. Αν όμως πρέπει να ξεχωρίσουμε το πιο σημαντικό που μας συνέβη, βαθιά μέσα μας και μας άλλαξε τη ζωή… ποιο ήταν αυτό;

Στη Γαλλία το 1692 και για δύο ολόκληρα χρόνια, η πείνα σκότωσε το 15% του πληθυσμού της (τότε περίπου 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους). Και στην Ευρασία η πανδημία τη δεκαετία 1330 έστειλε στον άλλο κόσμο μεταξύ 75 και 200 εκατομμύρια ανθρώπους, περίπου το ¼ του συνολικού πληθυσμού της.

Οκ. Το διαβάσαμε. Όμως αφορούσε άλλους ανθρώπους, όμως έχει περάσει στην ιστορία, όμως, όμως, όμως… γενικά ΟΜΩΣ δεν αφορά εμάς, τους ζωντανούς σημερινούς ανθρώπους. Εμένα, εσένα και τους φίλους μας. Αφορούσε κάποιους ανθρώπους που ζούσαν κάποτε κάπου.

Το 2010, πέθαναν από παχυσαρκία περί τους 3 εκ ανθρώπους παγκοσμίως. Από έμπολα πέθαναν 11.000 άνθρωποι. Σαν πόλεμος. Έγινε κάτι το οποίο προκάλεσε εντός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος το θάνατο πολλών ανθρώπων. Παρόλα αυτά είναι περισσότερο πιθανό να πεθάνει κανείς από διαβήτη (1,5 εκ καταγεγραμμένοι από τον ΕΟΥ θάνατοι το 2012) παρά από πόλεμο (120.000 το 2012). Τί σημαίνουν όλα αυτά;

Ο Νόα Χαράρι, κοινωνιολόγος ερευνητής και συγγραφέας του Homo Deus και μερικών ακόμη καταπληκτικών βιβλίων, λέει ότι σημαίνουν ότι είμαστε τόσο προχωρημένοι που μετράμε τις καταστροφές σε διαφορετική, για καθεμία, κλίμακα. Σαν είδος, λέει ρυθμίζουμε και ορίζουμε τους στόχους μας σε ότι αφορά τη μακροζωία, την ευτυχία και τη δύναμή μας.

Ως εδώ το κείμενό μου ήθελε να τοποθετήσει το πλαίσιο ώστε να σκεφτείς στοχευμένα και να αναλογιστείς: – τι ήταν το πιο σοβαρό μάθημα, απόκτημα, εμπειρία, τι είναι το ένα πράγμα που σου έμεινε από αυτή την περίοδο της παγκόσμιας και ταυτόχρονα βαθύτατα προσωπικής μας κρίσης και αλλαγής;

Την ερώτηση αυτή την έκανα στον εαυτό μου ξανά και ξανά για εβδομάδες ώσπου να βρώ την απάντηση. Για μένα, το σημαντικότερο μάθημα από την περίοδο αυτή ήταν η συνειδητοποίηση της σημαντικότητας και του μεγέθους μου. Είμαι ένα καταγεγραμμένο στατιστικό στην ιστορία του μέλλοντος που περιγράφει την παγκόσμια πανδημία του 2020. Είμαι κομπάρσος σε μια μελλοντική ταινία του Netflix που δείχνει σκηνές από την κοινωνία της ΝΑ Ευρώπης, ένα τοσοδά δίποδο σε ένα πλάνο αστικού περιβάλλοντος.

Και όμως, έχω για μένα μεγάλη σημασία. Η συνειδητοποίηση της εφημερότητας που δημιουργεί η εικόνα αυτή, με έφερε αυτόματα σχεδόν μπροστά στα σημαντικά που ενώ μια ζωή τα αναζητούμε πληρώνοντας τιμήματα μεγάλα, χρηματικά, τιμήματα ζωής και επιλογών, μόλις γίνει κάτι πολύ σοβαρό, τα ΣΗΜΑΝΤΙΚΆ έρχονται αυτόματα μπροστά μας.

Το σημαντικότερο απόκτημα του εγκλεισμού για μένα υπήρξε η απόφαση να περνώ το χρόνο μου σε δραστηριότητες και ανθρώπους που του δίνουν νόημα. Έχει πλάκα: όταν πρέπει να γράψεις κάτι, από την προσπάθειά σου να ακριβολογήσεις και να «ορίσεις» χρησιμοποιείς λέξεις που δεσμεύουν ή απλώνουν τη σκέψη σου. Έτσι, όταν μια πρόταση διατυπώνεται για να περιγράψει το «ζουμί» των αποφάσεών μου, προέκυψε μια πρόταση που θα μπορούσε να διαβαστεί ως γενικότητα. Πχ, «δίνουν νόημα» για εσένα που το διαβάζεις σημαίνει κάτι σοβαρό, ενώ για τον επόμενο αναγνώστη σημαίνει «κάτι απλά ευχάριστο», ή για τον μεθαυριανό αναγνώστη (σιγά μην το διαβάσουν περισσότεροι από 3…) μπορεί να σημαίνει κάτι απίθανα διασκεδαστικό.

Περνώ το χρόνο μου με νόημα, όπως και να το εννοείς το νόημα σημαίνει ότι αποφασίζω να κάνω και να στηρίζω τις επιλογές μου. Σημαίνει να οριοθετώ τις τριβές, το χαμένο χρόνο στην καθημερινότητά μου, να κυνηγάω δυναμικά τους συνειδητούς μου στόχους, να διαλέγω τις μάχες μου και να τις δίνω με φροντίδα και αγάπη για το κοινό καλό της φάσης (συγνώμη… της κάθε κατάστασης εννοώ).

Ποιητική άδεια από εμένα, προς εμένα με αγάπη και χιούμορ!

Περνώ το χρόνο μου με νόημα σημαίνει, να τολμώ να κάνω αυτά στα οποία είμαι καλή και να σταματώ αυτά που έκανα επειδή… βρέθηκα εκεί και κάποιος έπρεπε να τα κάνει. Σημαίνει να αποφεύγω τους τοξικούς ανθρώπους, τη φασαρία και τους περισπασμούς.

• Τι ήταν αυτό που έκανες πριν και το οποίο σταμάτησες να κάνεις κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού;
• Ή τι είναι αυτό που δεν έκανες ποτέ και το οποίο ξεκίνησες να το κάνεις κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού;
• Πώς κοιμόσουν κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού και πώς ξυπνούσες; Με τι συναισθήματα/ αίσθηση;
• Τι νιώθεις μετά τον εγκλεισμό για τους ανθρώπους που αγαπούσες πριν;
• Τι νιώθεις μετά τον εγκλεισμό για τους ανθρώπους που δεν σου άρεσαν πριν;
• Τι νιώθεις για όλους αυτούς που ενώ ήταν δίπλα/ γύρω σου, δεν είχες ποτέ ασχοληθεί μαζί τους;
• Τι νιώθεις για την οικογένειά σου διαφορετικό;

Ξέρω είμαι σπαστική, αλλά κάνε τον κόπο και σημείωσε με τον παραδοσιακό τρόπο τις απαντήσεις… ξέρεις: χαρτί και μολύβι. Δες τα μετά. Ξανά και ξανά. Και κοιμήσου και ξύπνα ξανακοιτώντας πού και πού το χαρτί. Ακόμη καλύτερα κόλα το στον καθρέφτη που κοιτάζεις μόλις πας στο μπάνιο το πρωί. Εξαιρετικός φίλος!

Εάν ήμουν μπαταρία, στον εγκλεισμό έγινα επαναφορτιζόμενη. Και τώρα πια έχω προδιαγραφές ζωής. Elon σούρχομαι! Ετοιμάσου.

Εσείς;