Πώς οι έννοιες της αναγνώρισης και της επιβράβευσης μας δίνουν δύναμη

Είμαστε αδιαμφισβήτητα ένας λαός με εύκολα συναισθήματα, προς το θετικό και το αρνητικό. Εύκολα ανεβάζουμε, και εύκολα καταβαραθρώνουμε. Διαβάζω χιλιάδες μπράβο στα social media για κάτι κενό περιεχομένου, ενώ κάτω από ένα αρνητικό σχόλιο αναπαράγεται γκρίνια, ύβρεις τις περισσότερες φορές χωρίς να παρεμβάλλεται σκέψη και κρίση.

Η αξία της αναγνώρισης/ επιβράβευσης βρίσκεται κάπου αλλού. Βρίσκεται δίπλα στην ηθική των ανθρώπινων σχέσεων και στις πρακτικές που επικοινωνούν την ηθική μας στο εργασιακό περιβάλλον, βρίσκεται δίπλα σε αυτές τις συμπεριφορές που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα, ως πομποί και ως αποδέκτες.

Γύρω από την αναγνώριση και την επιβράβευση, ειδικά σε ομάδες ανθρώπων, εταιρικά σχήματα, κινήματα και οργανισμούς, τα αποτελέσματα είναι θεαματικά. Η συνεργασία ανθίζει και παράγει εποικοδομητικούς καρπούς γιατί οι άνθρωποι λειαίνουν τις σχέσεις μεταξύ τους και εξελίσσεται η έννοια της εμπιστοσύνης σε έναν μικρό ή μεγαλύτερο κοινωνικό ιστό.

Ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια, η αναγνώριση έχει πάρει τη θέση της μεταξύ των σημαντικών αξιών της ανάπτυξης, καθιστώντας την αναγνώριση εργαλείο ανάπτυξης. Κινήματα και παγκόσμιοι οργανισμοί όπως η ΒΝΙ περιλαμβάνουν την αναγνώριση στο σετ αξιών τις οποίες πρεσβεύουν, αλλά και οι οποίες προωθούν το σκοπό τους: τη βιώσιμη ανάπτυξη στην περίπτωση της ΒΝΙ.

Στο μεταξύ, διοργανώσεις αξιολόγησης δημιουργούνται, στοχευμένες στην ανάδειξη των ανθρώπων, των ομάδων, των εταιριών ή οργανισμών που εφαρμόζουν σωστά κάποιο ή περισσότερα από τα «ποδαράκια» της ανθρώπινης και εταιρικής ηθικής.

Το μήνυμα έχει αξία τόση, όση αξία έχει αυτός που το εκφράζει. Με άλλα λόγια, όλες αυτές οι βραβεύσεις που μας βομβαρδίζουν καθημερινά έχουν τόση αξία, όση αξία έχει ο θεσμός που τις εκπονεί αλλά και το σύστημα αξιολόγησης στο οποίο υποβλήθηκαν οι υποψήφιοι προκειμένου να βραβευτούν.

Και εκεί γίνεται το θαύμα: από τη μια βομβαρδισμός ανούσιων μετρήσεων και στατιστικών που παράγουν ανούσιες διακρίσεις ίσα ίσα για να κρέμονται χιλιάδες emoticons κάτω από τα post εφήμερων χαρών και εισπρακτικών επιτυχιών, και από την άλλη παγκόσμιοι θεσμοί που επισταμένα αναζητούν σε μικρές και μεγαλύτερες αγορές, σε κλάδους συγκεκριμένους ή γενικότερους, σε εταιρίες πολυεθνικές ή εταιρίες ιδιωτικές, μεγάλες ή μικρότερες … αναζητούν να βρούν την αξία, και αφού διυλίσουν κριτήρια, παραμέτρους αυστηρές, ατέλειωτα ερωτηματολόγια, ελέγχους πιθανά και mystery συνεντεύξεις/ ελέγχους (εν ολίγοις δειγματοληπτικούς ελέγχους αυτών που δηλώνουν οι άνθρωποι ή η εταιρία) ….

Και έτσι προκύπτουν κάποιες φορές βραβεύσεις που μας αφορούν, που δεν τις πιστεύουμε ούτε εμείς. Γιατί έτσι είναι:

όταν βραβεύεσαι για κάτι που κάνεις καλά, συνήθως εσύ ο ίδιος πιστεύεις ότι θα μπορούσες να το έχεις κάνει ακόμη καλύτερα. Και αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που τελικά είσαι καλός, επειδή ποτέ δεν σταματάς να νοιάζεσαι για την εξέλιξη και την πρόοδο σε όλα αυτά που αποτελούν κριτήρια επιτυχίας.

Τα βραβεία αφορούν ανθρώπους, και το παγκόσμιο στερέωμα της εταιρικής αναγνώρισης βραβεύει τις ομάδες που έχτισαν κομματάκι – κομματάκι τις επιτυχίες αυτές σε κάθε κλάδο.

Εκεί κάπου στο Πάνθεον των θεσμών αναγνώρισης υπάρχει ο θεσμός που αναδεικνύει τα καλύτερα εργασιακά περιβάλλοντα. Λέγεται best workplaces και αξιολογεί τις εταιρίες, μέσα από το πρίσμα των ίδιων των εργαζομένων. Είναι δηλαδή ένας θεσμός στον οποίο η εταιρία υποβάλλει υποψηφιότητα, για να κριθεί από τους ίδιους τους εργαζομένους της σε κριτήρια που αφορούν τη δική τους ευημερία και πρόοδο μέσα στην εταιρία, τις προσωπικές παροχές και τα συναισθήματα ομαδικότητας και εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων.  

Ως άτομο της αγοράς, έχω συνηθίσει και αποδεχτεί τις συνθήκες μεταξύ των «μικρών» και των «μεγάλων», αυτά στα οποία μπορώ να αναμετρηθώ και αυτά στα οποία μπορώ να αξιώσω παρουσία και διεκδίκηση. Με όσο θάρρος και θράσος μου δίνει η εμπειρία μου σήμερα δηλώνω ότι η βράβευση μιας μικρής προσωπικής και κυρίως ανεξάρτητης εταιρίας, δηλαδή που δεν ανήκει σε πολυεθνικό όμιλο ή πολλαπλά επιχειρηματικά συμφέροντα, μιας πραγματικά μικρής εταιρίας, είναι μεγάλο επίτευγμα. Και αποτελεί ένα προσωπικό βραβείο του leader της.

Τί να γίνει; Έτσι είναι οι αξίες, πάνε παρέα μεταξύ τους. Η αναγνώριση συνοδεύεται χέρι- χέρι με την υπευθυνότητα, την τιμιότητα και μερικές άλλες όπως τη διαρκή ανάπτυξη, μάθηση, βελτίωση και κυρίως με την πραγματική έγνοια για τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους. Τους δικούς μας και τους υπόλοιπους. Με νοιάζει, σημαίνει παίζω τίμια. Γιατί με νοιάζει για μένα και με νοιάζει για όλους.

Και έτσι η επιτυχία είναι ομαδικό σπόρ: αυτός που έχει καταφέρει να τον βραβεύουν ως καλό αφεντικό στα μεγέθη της χώρας μας είναι κάτι περισσότερο από ήρωας, είναι πραγματικός leader.

Και ξέρετε ποιος είναι ο ορισμός του leader? Αυτός που θέλει να προσφέρει στους άλλους ανάπτυξη και εξέλιξη. Leader είναι αυτός που βοηθάει τους άλλους να τον ξεπεράσουν.