Ως ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Έστω και αν βρισκόμαστε σε ανάπτυξη τέτοια ώστε να έχουμε τμήματα και στελέχη, και πάλι η καθημερινότητά μας καλείται να παίρνει τουλάχιστον 100 μικρές ή μεγαλύτερες αποφάσεις την ημέρα έτσι ώστε να συνεχίσει να δουλεύει το σύστημα. Το ίδιο συμβαίνει και αν είμαστε εντελώς μόνοι σε αυτό που κάνουμε. Ακριβώς το ίδιο.
Σχεδιάζω και εκτελώ όμως είναι δύο διαφορετικά πράγματα, και εδώ μπλέκεται το πράγμα. Όλοι εμείς που δουλεύουμε μέσα στη δουλειά μας (και μόνο ο ορισμός ακούγεται σαν… ανέκδοτο «Δηλαδή, πού να δουλεύουμε;») εκτελούμε την καθημερινότητα της εργασίας ενώ ταυτόχρονα κρατούμε όλες τις ισορροπίες με το χρόνο που αφιερώνουμε σε όλα τα κομμάτια της δουλειάς μας.
Μια μέρα λοιπόν πήρα χαρτί και μολύβι και άρχισα να καταγράφω τα κομμάτια της δουλειάς μου με τα οποία ασχολούμαι. Τελείωσε το χαρτί και εγώ ακόμη έγραφα, πήρα άλλο χαρτί. Τελείωσε και το δεύτερο, και μετά βαρέθηκα να γράφω. Και εδώ ξεκινάει το θέμα μου:
Μόλις μπαίνει χαρτί και μολύβι μεταξύ εσένα και της καθημερινότητάς σου, τα πράγματα αλλάζουν. Αυτό κατάλαβα. Δοκίμασέ το!
Καταγράφω αυτά που κάνω δουλεύοντας κάθε μέρα σημαίνει:
- Νιώθω καλύτερα στο τέλος της ημέρας ενώ πριν νόμισα ότι «πέρασε η μέρα και δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό»
- Βλέποντας τη λίστα αρχίζω και σκέφτομαι επιχειρηματικά, και όχι εκτελεστικά
Χμμμμ…. Αυτό το δεύτερο λοιπόν ήταν το καλύτερο που προέκυψε από την καταγραφή μου. Διαβάζοντας τη λίστα που κατέγραψα, αυτομάτως παίρνω το ρόλο του επιχειρηματία πάνω από όλα αυτά που κάνω δουλεύοντας, και αρχίζω να δημιουργώ τακτικές πάνω στις παρατηρήσεις μου.
Το χειρότερο που μου συμβαίνει επειδή δουλεύω την ίδια τη δουλειά, είναι ότι δεν μένει μυαλό και χρόνος για να προγραμματίσω τη δουλειά και τη ζωή μου. Η μια μέρα φέρνει την άλλη, περνάει ο καιρός, και νιώθω ότι δεν μου ανήκει το αύριο, ούτε της δουλειάς, ούτε της ζωής μου.
Ως ιδιοκτήτρια μιας μικρής επιχείρησης η πιο σημαντική ανάγκη που έχω είναι να βρω τον τρόπο να ασχολούμαι κάθε μέρα με την ανάπτυξη του επιχειρηματικού εαυτού μου.
Τα τελευταία 4 χρόνια, αυτό μου το έδωσε η ΒΝΙ.
Οταν γνώρισα τη ΒΝΙ στο εξωτερικό, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι θα ήθελα και εγώ να μπορώ να γίνω μέλος σε μια ομάδα και να αποκτήσω ένα σύμμαχο στην επιχειρηματική μου ανάπτυξη. Βασικά, η αρχική μου ανάγκη ήταν να έχω κάποιον δίπλα μου, να ανήκω σε ένα σύστημα, έτσι ώστε πράγματα απλά όπως το να σημειώνω τις δραστηριότητές μου, να κάνω πλάνα, να μπορώ να συζητάω τα σχέδιά μου, να μην τα απευθύνω στον εαυτό μου, σε έναν φίλο ή στην οικογένειά μου. Η ανάγκη μου ήταν να μπορώ να μοιράζομαι τους προβληματισμούς και τα σχέδιά μου με άλλους ανθρώπους που είναι στη δική μου φάση.
ΒΝΙ στη χώρα μου δεν υπήρχε, και έτσι μου πρότειναν να αρχίσω εγώ να αναπτύσσω την πρώτη ομάδα. Έτσι βρέθηκα εδώ, και ελπίζω και παραπέρα, γιατί αυτά που μου έχει προσφέρει εμένα προσωπικά το σύστημα ΒΝΙ είναι αρκετά, ώστε να συμπαρασύρουν και άλλους ανθρώπους γύρω μου και να γίνουμε όλοι μαζί κάτι καλύτερο.
Έχει πλάκα πάντως…. γιατί όταν εμείς που είμαστε στη ΒΝΙ μιλούμε για τα οφέλη, οι γύρω μας δεν καταλαβαίνουν τι λέμε! Νομίζουν διάφορα γιατί ακούν να περιγράφουμε τη χαρά μας για τη δική μας πρόοδο και εξέλιξη.
Οι άνθρωποι απορούν, γιατί δεν φαντάζονται οτι μπορεί να υπάρχει ένα σύστημα ανάπτυξης τόσο αποτελεσματικό.
Σήμερα, κλείνοντας 4 χρόνια ενεργής επιχειρηματικής ζωής ως μέλος της ΒΝΙ, μπορώ να πω ότι το σημαντικότερο που έμαθα είναι ότι για να δεις αλλαγή στη δουλειά σου πρέπει να διατηρείς σωστή αναλογία ενέργειας μεταξύ του “δουλεύω στη δουλειά μου” και “δουλεύω για τη δουλειά μου”. Αλλιώς απλά κυνηγάς την ουρά σου…