Μεγαλώνοντας βλέπεις τι έγινε ο εξυπνάκιας, πώς προόδευσε αυτός που δεν θυμάσαι καν, και τελικά ποιος πήγε μπροστά από αυτούς που εσύ θεωρούσες σταρ της τάξης σου!
Αν δεν προσπαθούσα να αποφύγω τον Αγγλικό τίτλο σε αυτό το άρθρο, τότε θα έγραφα «there is not shortcut to happiness», επειδή όμως προτιμώ τα ελληνικά, σκέφτηκα να τοποθετήσω την ίδια σκέψη σε μια εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια.
Κανόνας πρώτος: αυτό που συμβαίνει σε εμάς, 99% δεν συμβαίνει μόνο σε εμάς.
Ολοι φαντάζομαι μεγαλώσατε θαυμάζοντας τον/ ή την δημοφιλή της τάξης, του σχολείου, της παρέας κλπ. Και επίσης, όλοι φαντάζομαι ότι θα έχετε πετύχει έναν δημοφιλή μετά πολλά χρόνια με τσαλακωμένη ζωή (ή μήπως έχει συμβεί μόνο σε μένα;), ενώ αντίστοιχα πετυχαίνετε κάποιους που δεν δίνατε καν σημασία, τα «ήσυχα» παιδιά, σε πλαίσιο επιτυχίας προσωπικής ή επαγγελματικής, σχεδόν μη πιστεύοντας στα μάτια σας;
Σε τι διαφέρει λοιπόν ο δημοφιλής στο σχολείο από τον μη δημοφιλή και γιατί κατά κύριο λόγο ανθίζουν στη ζωή τους αυτοί που μικρά παιδιά είχαν δεύτερο ρόλο;
Οι δύο αυτοί τύποι ανθρώπων διαμορφώνονται αντίθετα, γιατί ο ένας κερδίζει αυτά που έχει ανάγκη ως προσωπικότητα χωρίς να κάνει κάτι, απλά παίζοντας καλά τη γοητεία του, ενώ ο άλλος φαίνεται να εξασκεί περισσότερο αυτό που είθισται να κάνουν οι άνθρωποι για την ανάπτυξή τους: να δουλεύουν.
Κανόνας δεύτερος: αν απορείς τι πρέπει να κάνεις, διάλεξε το πιο δύσκολο. Συνήθως είναι και το πιο σωστό.
Πόσο συχνά σας έχει τύχει να κάνετε κάτι τίμιο και αξιοκρατικό χωρίς να δουλέψετε; Εύκολα, αβίαστα, με επιτυχία εξασφαλισμένη από την πρώτη μέρα; ΠΟΤΈ!
Δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς δουλειά. Και σας το λέω εγώ, που καθημερινά συναντώ ανθρώπους που δουλεύουν και άλλους που δεν δουλεύουν, απλά ελπίζουν ότι θα περάσει από δίπλα τους η επιτυχία, θα στραβοπατήσει και θα μείνει κοντά τους για πάντα.
Κανόνας τρίτος: ο συνεπής και εργατικός, δεν είναι αγγαριόφατσα. Αν θέλεις να κάνεις τη διαφορά σε κάτι, σε οτιδήποτε πρέπει να είσαι ταπεινός, βοηθητικός στους γύρω σου, και «να πιάνεις πρώτος τη σκούπα» όταν πρέπει. Έχει πήξει το σύμπαν από αυτούς ταμπελάκια “γενικών διευθυντών”. Το ταμπελάκι στην πόρτα μου γράφει “Εργάτρια”.
Κανόνας τέταρτος: αν θέλεις να σε διαβάσουν, να λες λίγα.